Al jaren lees ik de blog van Bruno Tersago, ‘Reilen en zeilen in Griekenland’. Toen ik hoorde dat er ook een boek kwam, snelde ik dus naar de winkel. Ik was benieuwd naar het verhaal en het inzicht van iemand die er woont en de dagelijkse Griekse realiteit meemaakt.
De postkaart die hij ons stuurt uit het land van zon en zee, is er een die nu eens verontwaardiging oproept, dan weer woede of verdriet. Om de zoveel pagina’s schiet de vraag door mijn hoofd: ‘Hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk?’.
Bruno opent het boek met een warm welkom, een zoals je er in Griekenland zou krijgen. Kom binnen, neem plaats bij ons aan tafel, eet iets, drink iets en hij stelt zijn gasten voor. We krijgen hun naam te horen, we weten hoe ze er min of meer uitzien. Maar vooral, we krijgen hun verhaal te horen, de woorden uit hun mond. Schrijnende verhalen die je vaak kippenvel geven.
Nee, Bruno belooft ons geen politieke of economische analyses, laat het duidelijk zijn. In de plaats daarvan laat hij de wereld zien zoals die zich in de straat afspeelt met als doel dat wij overige Europeanen niet enkel cijfers zien, maar in de eerste plaats mensen, levens en dat we op die manier begrip krijgen.
Iedereen komt aan het woord, zij die getroffen zijn, de oligarchen die als de vroegere clans in de Mani-torens hun macht uitspelen – opnieuw de vraag: ‘Hoe is dit mogelijk? Het lijken wel de Middeleeuwen!’ – de afgevaardigden van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het IMF, de politieke partijen die verandering beloven terwijl ze enkel kunnen vuren met de kogels die hen zijn toebedeeld.
Ceci n’ est pas l’ Europe. Mijn begrip is verder gegroeid, mijn onbegrip echter misschien nog meer.
Greekimpression 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.