Tag: Strofilia

Een regenachtige, winderige herfstdag in Brussel, de gladde kasseien weerspiegelen de stad in plassen. We haasten ons van de parking naar, wat voor mij nog een verrassing was, het Griekse restaurant Strofilia. Helemaal blij – dit stond op mijn verlanglijstje – stappen we binnen.  Het interieur oogt modern, witte tafels en stoelen, kleurrijke palen, abstracte vormen in de muren en deuren verwerkt. Een wand is volledig bedekt met houten restanten van wijnkratten. Ook de bar oogt trendy, dit soort plekje zou je ook in Thessaloniki kunnen vinden of in eender welke grote stad. Achteraan bevindt zich nog een zaal, er staan donkerhouten stoelen en tafels. Het meer klassieke interieur vormt een mooi contrast met het gedeelte vooraan. We worden vriendelijk onthaald door een jonge Griekse vrouw. Hoewel grote ramen uitgeven op straat, ben ik een andere wereld binnengestapt. Binnen is het gezellig warm en is het licht zacht, er speelt Griekse muziek op de achtergrond. Brussel vervaagt in de regen, binnen schijnt de Griekse zon.

We krijgen de menukaart en zoals het in Griekenland de gewoonte is, kiezen we geen voor- en hoofdgerecht, maar kiezen we voor enkele mezzedes, verschillende hapjes om te delen. Bij de aperitieven vind ik Mini ouzo en Varvayianni. We gaan voor de laatste. We bestellen verder fava, gemaakt van gele spliterwten, gegrilde octopus met gerijpte azijn uit Santorini, spanakorizo met biologische geitenkaas en als laatste een ‘gerestructureerde’ moussaka met langgegaard ossenstaartvlees in plaats van het gebruikelijke gehakt en yoghurtcrème in plaats van bechamelsaus.

Vooraan staat geschreven waar het in hun keuken om draait: eenvoudige, eerlijke ingrediënten omgetoverd tot hedendaagse gerechten, gebaseerd op de kennis van grootmoeders en Byzantijnse voorvaderen. Het duurt niet lang of de eerste bordjes worden al op tafel gebracht. Wie ooit octopus heeft gegeten aan een tafeltje vlakbij de zee, met zijn voeten in het zand, waar de versgevangen octopus nog net hing te drogen aan een draad, weet hoe deze moet smaken, hoe de textuur moet zijn. Ik steek een stukje in mijn mond, precies zoals het hoort te zijn! Ook de fava is heerlijk. De andere gerechtjes volgen en ik word niet ontgoocheld: ik proef Griekenland op mijn bord. We hebben nog zin in een dessert, voor het eerst vind ik halva van griesmeel op de kaart. We willen er elk één bestellen, maar de gastvrouw zegt dat één bordje voldoende zal zijn. De halva wordt gepresenteerd in een conservenblik en werd afgewerkt met honing- en tijmgelei. Grieks gebak is in vergelijking met onze desserts behoorlijk zoet, de gastvrouw had gelijk, één bordje volstond.

Ik heb geen zin om terug naar buiten te gaan, de regen gutst nu met dikke druppels uit de hemel. Wanneer we betaald hebben en rechtstaan om te vertrekken, groet ook de gastheer ons vriendelijk. ‘Hebben jullie geen paraplu meegenomen?’ Ik lach naar hem en haal mijn schouders op. We trotseren de bui, vastbesloten om nog eens terug te komen. Er is namelijk ook nog een wijnkelder en een groot assortiment Griekse wijnen om te ontdekken!